د پښتنو په قبرونو د شناخت لپاره تیږه ” خازه” نومېږي. د سر په خازه د مړي نوم او ورسره یو بیت یا قراني آیت کنده کېږي خو د پښې لوري خازه اکثر وړه او ساده وي. د هزارې د پښتنو په هدیرو کې د عامو خلکو کچه قبرونو ته هم د تورې تیږې، ساده […]

شا و خوا ۵ زره کاله کېږي چې انسان د ونو په تنه د مایعات (شیره) په خاصیت پوهه شو. په شمالي افریقه، اومان- یمن او لویدیځ افریقه په دشتو کې د یوې وړې ونې په تنه به يې کش ورکړو نو سپینه شیره به ترې راوتله. دا به کلکه شوه نو راو به يې […]

گندهاري ژبه د افغانستان په ختيځو او د پاکستان په شمال لويديځ کې ويل کيده.  دا د ويدي سانسکرت يوه څانگه او يا يې ورسره نږدې تړون لرلو.  دا ژبه په خروشتي ليکدود، د ښي لاس نه گس لاس ته ليکل کيده.  گندهاري ژبه د پراکريت يا د هندو ارياي ژبې يو ډول و اوددې […]

زمونږ يوه ولسي سندره وه چې په دې باړه کې اوبه گډې وډې ځينه شړ وهي لونگينه، شړ وهي لونگينه ځينو سندرغاړو به دا “شړوايي لونگينه ” کړو. يو وخت د شړ وهي پر ځاې سندر غاړي شينواري وويل او ورپسې نورو ، بې له دې چې پوښتنه يې کړې وې، سندره يې واړوله.  د […]

يوه باچا د شپې خوب وليدو چې ټول غاښونه يې غورځيدلي دي. سهار يې نجومي راوبللو او خوب يې ورته بيان کړو. نجومي ورته وويېل   ” د باچا سلامت ټول خپلوان به دده په ژوند کې مري” باچا په قهر شو او د نجومي د وژلو امر يې وکړو. بيا يې بل نجومي راوبللو او […]

د هند ترټولو پخوانۍ عقیدې “جېن” سادهوان به په دشتو او ځنګلونو کې په مراقبه کیناستل. کله چې به مړه شول نو په ناست حالت کې به يې ورباندې خاورې واړولې. بیا به يې هغه ډېرۍ په تیږو وپوښله او ورپسې خښتې به يې پرې تاو کړې. دغه وړې ډېرۍ “چېتیا” نومېږي او خلکو لپاره […]